Gerçək inanclının ən önəmli özəlliyi İlahidən gələn danlağı, cəzanı belə sayğıyla, sevə-sevə qəbul etməkdi. Bu, bir az absurd səslənə bilər. Ancaq İlahi hər kəsə cəza vermir. İlahi ya şeytana uymuşlara, ya da sevdiklərinə cəza verir: özünü tamamən şeytana satmışlara İlahinin səbrini sui-istifadə etdikləri üçün, sevdiklərinə isə onları əryi yoldan çəkindirmək üçün.
Ancaq məncə İlahinin bir insana verəcəyi ən ağır cəza, Tanrının həmin şəxsə etinasız yanaşmasıdı. Tanrının unutmasından, daha doğrusu bilə-bilə, necə deyərlər “iqnor” etməsindən, birisinə tamamən etinasız davranmasından böyük cəza mümkün deyil.
Odur ki, Rəbbin sizi tamamən unudub varlıq ümmanının bir küncünə atmasındansa, onun əlindən içi acılarla dolu kasəni alıb içmək daha yaxşıdı. Bunu etmək, əlbəttə, çətindi. Danlaq, cəza hər nə olursa – olsun insanı incidər. Lakin bunu ata-ananın odla oynamaq istəyən və ya qonşunun evindən əşya oğurlayan övladına verdiyi dərs kimi də başa düşmək olar.
Sizcə hansı yaxşıdı?
